شوخی

گویند در قدیمهای زمان، یا همان زمانهای قدیم، که هنوز اتوبوس اختراع نشده بود،

 یک روز کلاغی و روباهی و اردکی سوار هواپیما شدند تا از بلخ به بخارا سفر کنند.

 هر سه هم جوان بودند، هم اهل شوخی.

با خود گفتند: بیایید مهماندار را اذیت کنیم!

پس، کلاغ دکمه مخصوص احضار مهماندار را فشار داد. چراغ بالای سرش روشن شد.

بانوی مهماندار آمد و در کمال ادب پرسید: بفرمایید جناب آقای کلاغ، کاری داشتید؟

کلاغ خنده ای قارقاری کرد و گفت: نخیر! قاری نداشتم، یعنی کاری نداشتم. و هر سه زدند زیر خنده.

برای بار دوم، اردک نمکی (بر وزن پفک نمکی) دکمه احضار را جیز کرد (یعنی فشار داد)

 بانوی مهماندار، با یک لبخند کشمشی جلو آمد و گفت: از من کمکی برمی آید؟

اردک قاه قاه خندید و گفت: نخیر از شما اردکی (یعنی کمکی) برنمی آید!

و هرسه آن چنان خنده ای سر دادند که هواپیما به لرزه درآمد و توی دست انداز افتاد.

حال نوبت آقا روباهه بود. او نیز دکمه را فشار داد و مهماندار را فراخواند.

 باز همان بانوی مهماندار از راه رسید و با لبخندی که درونش خشم نهفته بود گفت: جناب روباه، کاری بود؟

روباه خنده ای تحویلش داد و گفت: نخیر، سرکاری بود.

مهماندار که خشمگین شده بود، گفت: جدی؟! سپس گردن روباه را گرفت و از صندلی بلندش کرد و گفت:

 تو را باید از هواپیما پایین انداخت. آن گاه او را تا جلوی در هواپیما کشید و برد.

روباه نگاهی به او کرد و گفت: جدی نمی گویی!

 مهماندار در هواپیما را گشود و گفت: نیک نظر کن تا ببینی جدی می گویم یا شوخی!

روباه در حالی که مثل آفتابه اشک می ریخت گفت:

کلاغ و اردک هم با تو این شوخی را کردند، چرا فقط زورت به من رسیده؟ و می خواهی مرا کله پا کنی؟

مهماندار گفت: آنان پرنده هستند و در قانون ما هواپیماییها احترامشان واجب است،

 ولی تو که پرنده نیستی، غلط می کنی از این شوخیها می نمایی!

پس او را هل داد و میان بلخ و بخارا پیاده اش کرد.

نتیجه: اگر پرواز بلد نیستی، مثل بچه آدم سوار هواپیما بشو.

ضرب المثل: کبوتر با کبوتر باز با باز، کند همجنس با همجنس شوخی!

برگرفته از کیهان بچه ها